Czym jest Kungfu, Wushu, Qigong?

Często ludzie mają wątpliwości co do terminów i znaczeń semantycznych tych pozornie bardzo dobrze znanych słów.

KUNGFU (chiń. 功夫, pinyin gongfu) dosłownie oznacza „ilość czasu spędzonego na nauce/ćwiczeniu czegoś”. Jego pierwotne znaczenie niekoniecznie jest związane ze sztukami walki i może odnosić się do każdej umiejętności, kompetencji, „mistrzostwa” w dowolnym rodzaju ludzkiej działalności.
Jako określenie orientalnych sztuk walki, słowo to stało się znane światu stosunkowo niedawno. Światową sławę i popularność zyskało dzięki filmom z Hongkongu z Brucem Lee, a później serialowi telewizyjnemu „Kung Fu”.

Sztuki walki były określane w chińskich tekstach jako WUSHU (chiński 武术, pinyin wushu) tłumaczy się jako „wojskowe, wojskowość, sztuka walki”.
Składa się ona z dwóch znaków: 武 wu („wu”) „wojskowy, wojenny” i 术 shu („shu”) „sztuka, technika”.
W różnych okresach różne terminy były używane w tym samym celu – wui (武艺), goshu (国术) itd.

Pojęcie to obejmuje ogromny zakres ludzkiej działalności związanej z rzemiosłem wojskowym – od dowodzenia armiami po sparingi na siłowni.
Kryje się za nim niezwykle szeroki wachlarz kierunków i stylów sztuk walki, od łucznictwa i władania włócznią, przez chiński boks i zapasy, aż po gimnastykę i walkę na gołe pięści (Leitai).
Ogólna koncepcja Wushu łączy szkoły sztuk walki różnych kierunków. Istnieje ponad trzysta stylów i kierunków Wushu, z których wywodzą się tak popularne dziś – również poza Chinami – style, takie jak Taichi czy Sanda.

System Wushu obejmuje również praktyki QIGONG (chiń. 氣功, pinyin: qigong). Słownikowa definicja słowa „Qi” zazwyczaj wskazuje na znaczenie takie jak oddech, powietrze lub energia, natomiast „Gong” oznacza osiągnięcie, rezultat lub efekt aktywności, pracy.
Aby oddalić się od mistycyzmu, słowo Qigong można przetłumaczyć jako „pracę z oddechem, harmonizację oddechu i ruchu” – wyjaśnia profesor GM Sam F. S. Chin.

© zxd.pl | Privacy Policy